Tuimelaardolfijnen zijn zeer sociale dieren die in groepsverband leven. Dolfijnen communiceren onder andere door geluid, maar ook met aanraking. Dit kan hele tedere aanraking zijn, zoals met de vinnen over het lichaam van een andere dolfijn strelen, maar het kan er ook behoorlijk ruig aan toe gaan. Dolfijnen zijn grote, complexe roofdieren die leven in groepsverband en dus ook met een onderlinge hiërarchie. Dat betekent dat er een rangorde is van dominante en minder dominante dieren. Een groot deel van het sociale gedrag is spelen, maar ook strijden om onderlinge rangorde. Dolfijnen hebben geen handen en manipuleren de wereld met hun snuit en mond. Bij het socialiseren doen ze dit door met hun tanden over de huid van andere dolfijnen heen te gaan. Hierdoor zijn er vaak zowel oppervlakkige of diepere krassen te zien op de huid van dolfijnen. Dit hoeft niet altijd een teken van agressie te zijn, maar kan ook gebeuren tijdens het stoeien en spelen, bij een ontmoeting met een nieuw dier of tijdens het (opnieuw) bepalen van de rangorde. Vaak zie je dan ook dat een dier lager in de rang meer krassen heeft en een dier wat hoger in rang minder krassen heeft. Of dat een groep waar vaker strijd is om onderlinge rangorde (zoals bijvoorbeeld een mannengroep of een groep met veel nieuwe/jonge dieren) meer van deze krassen zal vertonen dan een stabielere groep. Dit gedrag is normaal en gebeurt zowel onder menselijke zorg als in het wild. Wetenschappers die wilde dolfijnen bestuderen hebben dit fenomeen zelfs een naam gegeven: "rakemarks". Zij herkennen in het wild individuele dieren aan hun unieke krassen en littekens. 

 

Omdat dolfijnhuid vrij dun is en de tanden erg scherp zijn voor het vastpakken van glibberige vis zie je de krassen duidelijk zitten. Deze krassen helen snel en zijn na verloop van tijd verdwenen, maar het kleurverschil blijft soms zichtbaar. Vaak hebben wilde dieren veel meer en heftigere rakemarks dan dieren in dierenparken. Dit komt omdat in het wild de rangorde steeds opnieuw weer moet worden bepaald, terwijl in dierenparken de groepen vaak heel stabiel zijn. Dit omdat de verzorgers de dieren door en door kennen en op die manier weten hoe ze dieren moeten groeperen.

 

Ons team nam op meerdere dagen foto's van wilde Atlantische tuimelaars. Dezelfde soort als die in het Dolfinarium leeft. Daarop is heel goed te zien dat zowel wilde dieren als dieren in het Dolfinarium de zogeheten "rakemarks" vertonen. In het wild vaak vele malen heftiger dan in het Dolfinarium. Dit is een natuurlijk fenomeen wat het resultaat is van onderling contact tussen de dieren.

De tanden van tandwalvissen zoals dolfijnen laten snel zichtbare sporen achter op de gevoelige, gladde huid van soortgenoten. Ze zijn een natuurlijk onderdeel van sociale interacties bij dolfijnen. Ze geven verzorgers en onderzoekers in het wild inzicht in de groepsdynamiek: bijvoorbeeld wie de dominante dieren zijn, of er recent conflicten zijn geweest, of welk dier vaak betrokken is bij interacties.