De waarheid achter de kritiek op Dolfinarium Harderwijk en andere zeezoogdierenparken
De afgelopen jaren is er steeds meer negatieve aandacht ontstaan rondom Dolfinarium Harderwijk en andere zeezoogdierenparken. Met name op sociale media en in de pers worden deze instellingen vaak bekritiseerd. Dierenactivisten stellen dat dolfinaria niet meer van deze tijd zijn en pleiten voor sluiting van de parken, evenals voor het vrijlaten van dolfijnen en orka’s.
Laat ik vooropstellen dat een kritische blik op dolfinaria niet verkeerd is. Sterker nog, waar verbeteringen mogelijk zijn, moeten deze ook in het belang van de dieren worden doorgevoerd. Helaas is de toon van het debat de laatste jaren echter zodanig verhard dat feit en emotie steeds vaker door elkaar lopen. Er circuleren veel onjuiste informatie en misleidende beelden op internet en sociale media. Dit gaat verder dan alleen online discussies: er zijn activisten geweest die protesteerden bij de ingang van het Dolfinarium, bezoekers probeerden te weerhouden het park te betreden, of zichzelf vastketenden aan de entree.
Niet alleen het Dolfinarium in Harderwijk wordt hiermee geconfronteerd; ook andere zeezoogdierenparken wereldwijd zijn het doelwit geworden. Deze kritische golf kreeg onder meer vaart door documentaires zoals The Cove en Blackfish. Omdat er zoveel onduidelijkheid heerst en er al jaren lang een eenzijdig beeld wordt geschetst, besloot ik deze blog te schrijven. Het Dolfinarium verdient het niet om zo door het slijk gehaald te worden, zeker gezien de uitstekende zorg die het park aan de dieren biedt.
Ik wil jullie vooral aanmoedigen om zelf onderzoek te doen. De realiteit is genuanceerder dan activisten soms doen voorkomen.
The Cove en Taiji
De documentaire The Cove wordt vaak genoemdin discussies en op social media als het gaat om het sluiten van Dolfinaria. Daarom wilde ik hier graag mee beginnen.
De documentaire The Cove uit 2009 bracht de wereld op de hoogte van gruwelijke praktijken in een afgelegen baai in Taiji, Japan. Elk jaar, van september tot maart, worden daar vele dolfijnsoorten naar een baai gedreven. De mooiste dieren worden verkocht aan aquaria, terwijl de rest op brute wijze wordt afgeslacht – een eeuwenoude traditie waarbij walvis- en dolfijnvlees wordt geconsumeerd, ondanks de gezondheidsrisico’s vanwege de hoge concentraties kwik.
De beelden die The Cove toont zijn schokkend, en het is volkomen begrijpelijk dat deze praktijken wereldwijd tot verontwaardiging hebben geleid. Ook ik was diep geraakt na het zien van deze documentaire. Het onder de aandacht brengen van deze wreedheden is absoluut noodzakelijk. Hopelijk komt er een dag waarop deze slachtingen volledig stoppen.
Feiten en Verdraaiingen
Toch is het belangrijk kritisch te blijven, óók ten opzichte van de boodschap van The Cove. In de documentaire wordt gesteld dat "Taiji de grootste leverancier van dolfijnen is voor zeezoogdierenparken en ‘zwemmen met dolfijnen’-programma's wereldwijd." Daarmee wordt de indruk gewekt dat vrijwel alle dolfinaria direct bijdragen aan de slachtingen in Taiji. Dit is een ernstige vertekening van de feiten.
Europese dolfinaria, waaronder Dolfinarium Harderwijk, hebben al decenniageen dieren meer uit het wild. En hebben dus ook geen banden met de drijfjacht in Taiji. Europese parken werken met gesloten fokprogramma’s en zijn aangesloten bij internationale organisaties zoals de EAAM (European Association of AquaticMammals), die het aankopen van dieren uit drijfjachten streng verbiedt.
Bovendien is de slachting in Taiji géén direct gevolg van de verkoop aan parken; het is een diepgewortelde traditie die al lang bestond vóór de commerciële exploitatie van dolfijnen. Sinds 2014 is bekend dat 103 parken in 19 landen dieren uit Taiji hebben verkregen — Europese landen horen hier niet bij. (Deze cijfers komen uit 2019 toen de blog werd gepubliceerd op vtlphotography.nl)
Hoewel Dolfinarium Harderwijk in 1987 nog enkele dieren verkreeg via de drijfjacht, gebeurde dit vanuit de gedachte dieren te redden die anders gedood zouden worden. In de jaren daarna zijn de standaarden en ethische richtlijnen binnen Europa aanzienlijk aangescherpt.
Over ‘Zelfmoord’ bij Dolfijnen
Een ander punt uit The Cove betreft Ric O’ Barry’s bewering dat dolfijnen in gevangenschap ‘zelfmoord’ plegen. Zijn verhaal over dolfijn Cathy, bekend van de serie Flipper, is hartverscheurend. Toch is er wetenschappelijk gezien geen bewijs dat dolfijnen doelbewust hun leven beëindigen. Dolfijnen kunnen, net als mensen, rouw en stress ervaren, bijvoorbeeld na het verlies van een soortgenoot. Dat betekent echter niet dat alle dolfijnen in gevangenschap depressief zijn en/of zelfmoord plegen. Er wordt ook gesuggereerd door activisten dat de dieren allemaal antidepressiva toegediend krijgen omdat ze zwaar depressief zijn.
Het verdriet dat dieren kunnen ervaren, maakt het des te belangrijker om hen de juiste zorg te bieden. Maar het betekent niet automatisch dat alle dolfinaria ongeschikt zijn of bijdragen aan dierenleed.
Een Pleidooi voor Eerlijkheid
Het is goed dat misstanden worden aangekaart, maar het helpt niemand als feiten worden verdraaid en eerlijke instellingen over één kam worden geschoren met foute praktijken. In plaats van dolfinaria in Europa te veroordelen, zou de focus moeten liggen op het aanpakken van de problemen in Taiji zelf, bijvoorbeeld door educatie en dialoog met de lokale bevolking.
Ik nodig iedereen uit om met eigen ogen te komen kijken in het Dolfinarium. Stel gerust vragen — het park staat open voor transparantie en deelt graag hoe de dieren worden verzorgd.
Tot slot: Deze blog is geschreven vanuit mijn persoonlijke perspectief, als initiatief van VTL Photography.
De foto’s op deze website en in deze blog zijn eigendom van VTL Photography. Gebruik zonder toestemming is niet toegestaan. Voor vragen hierover kun je mailen naar: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..">Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..